Język polski na obczyźnie

Dzieci Polaków na obczyźnie wybierają język kraju przyjmującego jako funkcjonalnie pierwszy czasem jeszcze przed rozpoczęciem edukacji przedszkolnej. Zdaniem W. Miodunki w środowiskach polonijnych należy uczyć naszego języka jako drugiego, co oznacza przyswajanie w warunkach naturalnych (w domu, podczas wyjazdu do rodziny) i nauczanie (kierowane przez rodzica lub nauczyciela). Język polski na obczyźnie powinien  kształtować się podczas rozmowy, dialogu. Nie wystarczy mówić do dzieci, trzeba z nimi rozmawiać.
Dziecko może nie chcieć komunikować się z rodzicami w języku polskim. Powody tego mogą być złożone. Do najczęstszych należą:

• brak konsekwencji w stosowaniu strategii
• konieczność szybkiego opanowania języka rówieśników
• niechęć do powtarzania wymuszonego
• przedłużony proces kształtowania się dominacji stronnej, powodujący zaburzenia słuchu fonemowego, brak włączenia lewej półkuli jako dominującej w przetwarzaniu mowy
• przewaga stymulacji prawopółkulowych (telewizja, komputer, zabawki dźwiękowe)
• zbyt krótki czas słuchania wypowiedzi w języku polskim kierowanych wprost do dziecka
• zagrożenie dysleksją
• wady wymowy.